User:Raltseye/Squid Sisters Stories/nl
- Inleiding
Hier bij het Laboratorium voor Inktvisonderzoek hebben we dag en nacht doorgewerkt om erachter te komen wat er van de Squid Sisters is geworden. We hebben ze al een poosje niet meer gezien, dus we hebben een van onze onderzoekers op pad gestuurd.
Die onderzoeker heeft nu dit strikt vertrouwelijke rapport uit de wereld van de Inklings aan de haak geslagen.
Eens even kijken... Wat? Bij de baard van Neptunus, wat IS dit?!
- Voorwoord
Er zijn zo'n negen maanden verstreken sinds het laatste Splatfest.
Inkopolis wordt in schemering gehuld. De neonlichten dompelen de stad in heldere tinten groen en roze. De Squid Sisters dansen verder, onvermoeibaar als Inklings die terrein veroveren met inkt.
Herinneringen zoals deze staan in mijn geheugen gegrift, maar ze voelen aan als de overblijfselen van een lang vervlogen tijd.
Het begon allemaal toen het laatste Splatfest net voorbij was.
De inkt was nog niet droog... De strijd waarin Inklings streden om de eer van Callie en Marie eindigde met een overwinning voor Marie, maar er was geen kwaad bloed gezet tussen de twee. De meiden liepen arm in arm de studio uit, lachend en vrolijk zoals altijd. De band tussen de twee was onverbrekelijk en zou de tand des tijds weerstaan.
Zo leek het althans...
- Hoofdstuk 1
Tijdens het laatste Splatfest stonden de Squid Sisters op het toppunt van hun roem. Callie en Marie werden in één klap de grootste sterren van Inkopolis. Dankzij hun immense populariteit waren ze dag en nacht in touw.
Callie en Marie woonden nog steeds in het appartement dat ze hadden gehuurd toen ze naar Inkopolis verhuisden. Het was logisch dat ze samen gingen wonen om gezamenlijk aan het leven in de grote stad te wennen. Bovendien waren de twee meiden al sinds hun jeugd onafscheidelijk. Zelfs toen het geld binnen begon te stromen en ze Inkopolis als hun broekzak kenden, besloten ze om samen te blijven wonen.
Marie en Callie waren altijd samen, zowel om te werken als in hun vrije tijd. Nadat ze hun eerste solohits hadden uitgebracht, begonnen de twee echter steeds meer hun eigen weg te volgen. Callie gaf steeds vaker gastoptredens in tv-shows. De opnames gingen vaak door tot diep in de nacht en op veel dagen sliep ze niet eens meer thuis.
Marie kreeg veel lof voor haar nummer Tide Goes Out en werd een graag geziene gast in muziekprogramma's. Daarnaast gaf ze regelmatig soloconcerten. Tot dan toe waren de twee popidolen nooit van elkaars zijde geweken. Nu zagen ze elkaar echter niet meer zo vaak, zelfs niet op hun vrije dagen.
Dag na dag groeiden de twee steeds verder uit elkaar...
- Hoofdstuk 2
Marie was alleen thuis. Ze was een dagje vrij, maar ze wist dat het leven spoedig weer hectisch genoeg zou worden vanwege repetities. Gelegenheden als deze om thuis even op adem te komen waren voor haar maar al te zeldzaam. Ze wist dat Callie druk bezig was en dat ze pas laat thuis zou komen. Marie deed daarom karweitjes die altijd bleven liggen en wachtte tot haar vriendin thuis zou komen.
Op ogenblikken als deze dwaalden de gedachten van Marie altijd af...
"Hoe voelde Callie zich echt toen de resultaten van het laatste Splatfest bekend werden gemaakt? Ze leek uiteraard teleurgesteld, maar dat kwam gewoon omdat ze had verloren... toch? Of was ze eigenlijk jaloers op mijn toenemende populariteit? Is ze na al die tijd misschien nog steeds jaloers?"
"Moet je jezelf nou toch eens horen, Marie. Je fantasie speelt je parten. Je weet dondersgoed dat Callie niet jaloers is aangelegd. Misschien kom je zelfs een beetje arrogant over omdat je voortdurend aan dat Splatfest denkt. Je bent gewoon verwaand sinds je overwinning."
Dat besef zorgde ervoor dat Marie van zichzelf walgde...
- Hoofdstuk 3
Op een dag werd Callie wakker gebeld door haar manager. De opnames die voor die dag waren gepland, moesten worden uitgesteld, omdat een andere artiest de studio nodig had. Callie was eigenlijk niet zo blij met dit nieuws, maar ze was vastbesloten om iets leuks te doen met deze onverwachte vrije dag.
Callie kon Marie nergens in het appartement vinden. Merkwaardig... Ze wist zeker dat Marie ook vrij was die dag. Het was acht uur 's ochtends, dus Marie kon nog niet zijn gaan winkelen. Callie besloot om zich aan te kleden en de deur uit te gaan om haar vriendin te zoeken. Ze besefte zich dat Marie de laatste tijd een beetje neerslachtig was geweest, alsof haar iets dwars zat.
Misschien was ze gewoon moe van het vele werken. Of misschien was er iets gebeurd waardoor ze van streek was.
Callie dacht echter: 'Het heeft geen zin om me de hele dag zorgen te maken om haar.'
Ze hadden de laatste tijd nauwelijks vrije tijd gehad, laat staan samen tijd doorgebracht. Callie nam zich voor om Marie te zoeken en samen een dagje te ontspannen.
Callie trof Marie aan in een koffiebar met Pelle (ook wel bekend als Crusty Sean). De twee zaten samen aan een tafel te kletsen. Callie, Marie en Pelle kwamen oorspronkelijk uit dezelfde streek. Misschien zaten ze daardoor ook wel op dezelfde golflengte. Marie was nogal verlegen toen ze nog maar net in de stad woonde. Callie kon zich niet herinneren wanneer Marie voor het laatst zo vrolijk in een gesprek met iemand was verwikkeld en ze wilde de pret niet bederven. Callie besloot om in haar eentje terug naar huis te gaan.
Callie was juist ontbijt aan het maken toen Marie thuis kwam. Marie was verbaasd omdat Callie al uit de veren was, maar de twee groetten elkaar zoals vanouds.
"Morgen."
"Morgen."
'Die goeie, ouwe Marie', dacht Callie. Terwijl ze zaten te eten, nodigde Callie Marie uit om te gaan winkelen. Dat zag Marie wel zitten.
- Hoofdstuk 4
Wat was het al lang geleden dat ze samen waren gaan winkelen. Callie en Marie liepen langs gloednieuwe winkels en langs plekken waar ze vroeger graag kwamen. Van al dat lopen hadden ze honger gekregen en ze stopten bij een restaurant om te eten. Callie besloot pizza met ananas te nemen, terwijl Marie een pizza zonder ananas bestelde.
Toen ze aan tafel zaten, vroegen ze elkaar hoe het ging. Ze wisselden verhalen over het werk uit en roddelden over andere popsterren. Beide meiden maakten zich zorgen om elkaar, maar ze sneden geen zware onderwerpen aan om de sfeer niet te bederven. Callie besloot te zeggen dat ze Marie die ochtend bij een koffiebar had gezien. Marie leek hierdoor een beetje van haar stuk gebracht, maar ze begon meteen te vertellen over het gesprek dat ze met Pelle had gehad.
Pelle bleek na vele jaren zijn baan als schoenverkoper te hebben opgezegd, om zijn droom te volgen en een eigen zaak te beginnen. Een vriend van hem had hem de kans geboden, en Pelle had zich vol enthousiasme op zijn nieuwe avontuur gestort. "Ik hoop maar dat dat goed gaat", zei Marie, toch wel wat bezorgd. "Hij is soms nogal impulsief."
Volgens Pelle had Annie haar winkel ook verruild voor een nieuwe baan. Eerlijk gezegd was ze altijd al een beetje te introvert geweest om in een winkel te werken. Tegenwoordig hield ze zich bezig met het verfraaien van wapens voor Krabberts wapenwinkel Armada. Hoe langer ze het deed, hoe meer plezier ze kreeg in het knutselwerk.
"Denk je dat Annie en Krabbert…?!", flapte Callie er geestdriftig uit. "Nee, joh," zei Marie met een glimlach, "ben je gek." Krabbert had het veel te druk met het openen van een tweede Armada. Hij had een plekje op het oog in een deel van de stad dat de laatste tijd steeds meer in de mode kwam bij hippe jonge Inklings. De meiden waren het met elkaar eens dat Krabbert altijd al een neusje had gehad voor zaken.
Het gesprek ging daarna al snel over Kaptein Kraak, en dan met name over het feit dat ze hem allebei al een poosje niet hadden gezien. Nou hadden ze dankzij hun volle agenda's weinig tijd gehad om hem te bezoeken, maar ze hadden ook al een hele tijd zijn hoofd niet uit zijn vertrouwde put zien steken. Niet dat er veel reden tot zorg was nu de Octarianen zich al tijden koest hielden. Als ze aan hun opa dachten, moesten ze vooral veel lachen. Die ouwe zeerot zou vroeg of laat vast wel weer opduiken.
Ze waren diep in hun gesprek verwikkeld, en de tijd vloog voorbij. Toen ze zagen dat de zon onder begon te gaan, besloten Callie en Marie dat het tijd was om naar huis te gaan. Het was goed om te zien dat ze nog net zo veel lol hadden samen als altijd. Al is lol misschien niet helemaal het juiste woord om de warme band tussen de meiden te beschrijven.
Ze voelden zich alsof de dichte wolken die zich rond hen hadden verzameld, ineens allemaal waren verdreven.
- Hoofdstuk 5
Marie was haar koffer aan het inpakken voor een bezoek aan haar geboorteplaats. Ze had spontaan besloten om op reis te gaan, omdat ze onverwachts drie dagen vrij had. Na die drie dagen moest ze gaan repeteren voor haar nieuwe show en Marie realiseerde zich dat ze voorlopig niet veel vrije tijd meer zou hebben. Haar manager dacht dat een beetje rust geen kwaad zou kunnen en gaf haar toestemming om er even tussenuit te gaan.
Marie had Callie gevraagd om mee te gaan, maar Callie had die dag een afspraak die ze niet kon verzetten. Marie besloot daarom om op eigen houtje te vertrekken en optimaal gebruik te maken van haar korte vakantie. Callie zwaaide haar uit op het station en beloofde Marie om haar de volgende dag achterna te reizen. De treinreis vanuit Inkopolis naar huis duurde drie en een half uur: niet bepaald een wereldreis. Toch voelde Marie zich zonder Callie eenzaam.
Marie was al een tijdje niet meer thuis geweest en haar ouders waren dolblij om haar weer te zien. Ze gingen samen op de veranda in het zonnetje zitten, waarna Marie hun alles vertelde over het leven in Inkopolis. Ze herinnerde zich hoe veel ze hield van de plek waar ze was opgegroeid. In vergelijking met de bruisende grote stad gebeurde er misschien niet veel, maar de tijd leek hier langzamer te verstrijken. Het voelde goed. Marie ademde diep in en uit, en ze voelde hoe haar zorgen als sneeuw voor de zon verdwenen.
De ouders van Marie vroegen een paar keer naar het wel en wee van Callie. Marie zei dat Callie het goed maakte. Toch was het alsof ze bij iedere vraag door een wesp werd gestoken.
"We hebben het allebei onze eigen bezigheden, weet je?"
Ze probeerde opgewekt te klinken toen ze de vragen van haar ouders beantwoordde, maar ze realiseerde zich dat ze zelf eigenlijk niet goed wist hoe Callie het maakte.
Ze hield zichzelf echter voor dat Callie de volgende dag zou komen. Zodra ze elkaar weer zouden zien, zouden alle schuldgevoelens meteen verdwijnen. Marie ging naar bed in afwachting van wat de volgende dag zou brengen...
- Hoofdstuk 6
De volgende dag stond Marie op het station om Callie op te halen. Toen de trein tot stilstand kwam, bleek Callie echter niet aan boord te zijn. 'Ze heeft zich vast weer verslapen', verzuchtte Marie, en ze besloot op de volgende trein te wachten. Callie zat echter ook niet in de volgende trein en ook niet in de volgende en ook niet in de trein die daarna arriveerde. Het werd avond en Callie was nog steeds in geen velden of wegen te bekennen.
Marie belde het kantoor van Callie en kreeg te horen dat Callie de avond ervoor meteen naar huis was gegaan na het werk. "Callie leek haast te hebben, maar ik dacht dat ze een trein moest halen", zei de impressario van Callie. Marie belde een paar keer naar het appartement in Inkopolis, maar niemand nam de hoorn op. Marie begon ongerust te worden.
De volgende ochtend besloot Marie haar vakantie te onderbreken en de eerste trein naar Inkopolis te nemen. Ze vond het vervelend om haar ouders plotseling in de steek te laten, maar ze maakte zich gewoon te veel zorgen om Callie. Eenmaal in de trein keek ze voortdurend naar haar telefoon, in de hoop uit te vinden waar Callie was. Ze vond echter niets wat haar gerust kon stellen.
Toen ze aankwam in Inkopolis, ging Marie meteen naar haar appartement. De woning leek onaangeroerd. Niets wees erop dat Callie thuis was geweest nadat Marie naar haar ouders was gegaan. Maar als Callie niet thuis was geweest, waar kon ze dan heen zijn gegaan? Marie kreeg plotseling een idee en haastte zich naar buiten.
- Hoofdstuk 7
Zo snel als haar benen haar droegen, ging Marie naar Octocanyon. De hut van Kaptein Kraak (in vele havens beter bekend als Cap'n Cuttlefish) was stil en verlaten. De hut zelf was onaangeroerd, maar de sneeuwbol die ernaast had gestaan, was kapot. Overal lagen scherven. Callie was nergens te bekennen en Marie werd bij de hut niks wijzer. Teneergeslagen keerde Marie terug naar Inkopolis.
In de stad gonsde het van de geruchten. De Megavoltvis was verdwenen! Hij was al eens kwijt geweest, maar was kort daarna toch weer opgedoken. De inwoners van de stad troostten elkaar en zeiden: "Maak je niet dik! Voor je het weet is die vis weer terug!" Marie huiverde echter en dacht: 'Zou die snoodaard hier weer achter zitten?'
Marie was vastbesloten om erachter te komen. Als haar vermoedens klopten, zou er echter geen snelle en eenvoudige oplossing voor dit probleem zijn. Kaptein Kraak was dit keer niet in de buurt om te helpen. Vroeg of laat zouden de inwoners van Inkopolis merken dat Callie was verdwenen. Als Marie de stad achter zich zou laten, zou dat alleen maar bijdragen aan de chaos. Marie had echter geen keuze.
Ze moest hulp zoeken en er was geen seconde te verliezen. In navolging van Kaptein Kraak moest Marie een dappere vrijwilliger zoeken om binnen te dringen in de ondergrondse basis van de Octarianen. Alleen... Iedereen in Inkopolis kende Marie. Ze wilde niet meer Inklings over de Octariaanse dreiging vertellen dan strikt noodzakelijk was. Geheimhouding en discretie waren immers van het grootste belang voor de operaties van de nieuwe Kraakcommando's.
Plotseling herinnerde Marie zich het gesprek dat ze in het winkelcentrum had gehad met Callie. Schijnbaar hingen de coolste Inklings rond in een nieuwe wijk van de stad om het tegen elkaar op te nemen in potjes Grondoorlog. Daar zou Marie vast en zeker iemand vinden met genoeg talent en moed voor deze uiterst gevaarlijke missie. Vastberaden ging Marie naar het hippe, nieuwe stadsdeel: Inkopolisplein!
Het verhaal gaat verder in Splatoon 2...
